Met de mooie dagen aan het begin van het voorjaar baant een mens zich in Kluisbergen al eens een weg doorheen het landschap van ‘de Ronde’, veelvuldig bezongen in deze periode van het jaar maar tegelijk geteisterd door de voorbereidingen. Dan moet men al eens een ommetje maken. Daarbij viel erg op dat de laatste vijf jaar heel wat oude monumentale bomen tot stoofhout verzaagd werden en dat de kaalslag op het landschap van de ronde onverminderd doorgaat.

Tekst: Norbert Desmet   Foto: Robin Vanheuverswyn

Wie durft het feestje vergallen en zeuren over een paar groene grijsaards die het loodje legden? En toch … Ze waren zo landschapsbepalend dat het eigenlijk intriest is. Niemand van de organisatie van de Ronde trekt zich daar wat van aan. The show must go on.

Idyllisch decor 

In alle stilte wordt het decor afgebroken en dat zal men pas beseffen als het te laat is. We durven met zekerheid stellen dat een deel van het succes van de Ronde te maken heeft met de pracht van dat Vlaamse Ardennenlandschap. Hoeveel men ook investeerde in de redding en de heraanleg van de koppige kasseien, hoe weinig is men bezig met dat omgevende landschap! Geld is steeds meer bepalend voor het gebeuren, hoewel de reuzententen even liggen te beschimmelen in de opbergplaatsen en de drank in coronatijden minder rijkelijk vloeit. Het voordeel is dat er minder rommel zal liggen aan de voordeur van de burgervader van Kluisbergen, maar ook dat is al jaren bijzaak. Alles wordt opgeruimd door blije vrijwilligers en ... de spons erover.

Toch draait de Ronde van Vlaanderen ook voor een groot deel om het kader waarin het doorgaat. Met de herhaalde doortochten op de Paterberg en de oude Kwaremont vergapen de TV-kijkers zich aan holle wegen, bloeiende sleedoornhagen en bossen op de glooiingen. Hoe vaak wordt in toeristische folders de term ‘idyllisch landschap’ niet gebruikt, terwijl nog steeds ongestoord oude hoeves worden platgelegd en vervangen door blinkende kubussen? Dat moet allemaal kunnen. Maar enig respect voor de prachtige oude reuzenbomen die vaak samengingen met die boerderijtjes, is er niet. Ze hebben geen enkele bescherming. Ze eindigen als ‘stoofhout’ of ‘haardhout’ in de luxekasten die de plaats innemen van die groene hoekjes die de naam Vlaamse Ardennen hebben waargemaakt.

We hadden even het idee om enkele prijsvragen uit te schrijven voor het publiek: hoeveel bomen met meer dan een meter doorsnede zijn er de laatste vijf jaar verdwenen? De eerste prijs: een VIP-arrangement voor de volgende Ronde, mooi toch?  Maar helaas vinden we daarvoor allicht geen sponsor. In ieder geval kwamen wij bij onze telling zonder veel inspanning aan zeven reuzen! De vraag hoeveel m3 hout er in de coulissen van de Ronde verdween, is natuurlijk te moeilijk. Maar we gaan het toch even nagaan bij de gemeentelijke diensten. We zullen ook eens vragen of ze weet hebben van kapvergunningen en zo … Je weet wel, van die domme vragen … We zijn benieuwd. Is er trouwens een digitale krak die de bomen voor de gelegenheid even weer in het landschap kan plaatsen? Iemand? Een VIP-arrangement en ereplaats op de ‘volgende ronde’ zal zijn/haar deel zijn. Het minste wat de organisatoren kunnen doen toch?